پزشکان به تازگی دریافته اند که دانه ها و به خصوص لوبیا می تواند به درمان افسردگی افراد کمک فراوانی بکند.
دانه هایی مانند لوبیا، به خاطر خواص مغذی که دارند می توانند برای درمان بسیاری از بیماری ها از جمله کم خونی، دیابت و همینطور ضعف و احساس خستگی و ناتوانی ناشی از بیماری کم کاری تیروئید بکار روند.

گفتنی است در ترکیبات لوبیا ماده ای به نام تریپتوفان وجود دارد که یک اسید آمینه است و می تواند باعث بهبود خلق و خو و خوشرفتاری و رفع افسردگی در افراد شود.

بررسی ها نشان می دهند، از دیگر مواد طبیعی برای رفع استرس و بهبود خلق و خو، استفاده از سبزیجات با برگهای سبز تیره ، ماهی قزل آلا و شکلات تیره با تلخی 70 درصد به بالا است که می توانند باعث بهبود عملکرد اعصاب در افراد شوند.

چای کیسه ای اگر به صورت پررنگ و به دفعات زیاد در طول روز نوشیده شود به دلیل بالا بودن میزان فلوراید موجود در آن می تواند آسیب جدی به مینای دندان ها وارد کند.

گفتنی است: مصرف بیش از حد فلوراید می تواند باعث انواع مشکلات بهداشتی از جمله درد مفاصل، ضعف عضلانی، پوکی استخوان، شکنندگی دندان ها، مشکلات کلیوی و حتی سرطان شود.

بررسی ها نشان می دهند افراد به طور متوسط در روز می بایست 4 میلی گرم فلوراید برای سلامت دندان ها و استخوان هایشان مصرف کنند اما بیشتر از این میزان می تواند باعث بروز درد، مشکلات عضلانی و بیماری های مفاصل در دراز مدت شود.

پزشکان توصیه می کنند تا افراد کمتر از چای کیسه ای استفاده کنند و در عوض چای تازه مصرف نمایند.

پژوهشگران به تازگی دریافته اند که افراد پس از خوردن صبحانه می بایست یک بازه ی زمانی کوتاه استراحت کنند.

بر این اساس پزشکان توصیه می کنند تا حداقل 10 دقیقه بین خوردن صبحانه و خروج از منزل فاصله وجود داشته باشد.

گفتنی است: حرکت سریع بعد از خوردن صبحانه بویژه اگر فرد، صبحانه ی سنگین و کامل هم خورده باشد باعث می شود تا دچار ریفلاکس معده به مری شود ودر دراز مدت باعث بیماری های دستگاه گوارش گردد.

بررسی ها نشان می دهند: یک وقفه ی کوتاه بین حرکت سریع از منزل و حتی رانندگی با وعده های غذایی بویژه صبحانه می تواند سلامتی فرد را تامین کند.

پزشکان انجام اموری مانند: مسواک زدن و نیز حرکت آرام و نه دویدن و عجله داشتن و خوردن صبحانه در حالت نشسته و نه ایستاده را از عوامل مهم برای سلامتی بدن انسان می دانند.

شاید در خانواده‌ای مرفه یا فاقد دوراندیشی بزرگ شده‌اید که کسی در آن به پس‌انداز فکر نمی‌کرده و شما هم دایما پول خرج کرده‌اید؛ طوری که برای پول ارزش قایل نیستید. بالاخره یک نفر باید به شما بگوید که روش قبلی‌تان غلط بوده و پول برای ایجاد یک زندگی امن ضروری است. چطور است روش منطقی خانواده‌های دیگر را با دقت بنگرید و الگو‌‌‌‌بگیرید؟!

مطالعات جدید دانشمندان نشان می‌دهد بیماری دیابت و بیماری‌های قلبی و عروقی ژنتیکی است و در 8 درصد موارد از پدر به فرزندان به ارث می‌رسد.

پژوهشگران دریافته‌اند استرس آقایان در طول زندگیشان به فرزندانشان منتقل خواهد شد و بر رشد فرزندان تاثیر می‌گذارد.

گفتنی است: محققان دریافته‌اند به طور شگفت انگیزی اخلاق پدرها بر روی فرزندان آنها در آینده تاثیر خواهد گذاشت و استرس پدرها باعث اختلاتی در مغز فرزندان می‌شود.

بررسی‌ها نشان می‌دهند پدرانی که سابقه‌ی بیماری‌های قلبی دارند و یا دیابت از سابقه‌ی خانوادگی آن‌ها محسوب می‌شود حتما باید این بیماری‌ها را در فرزندانشان کنترل کنند.

یکی از موضوعات مهمی که والدین در تربیت فرزندشان به آن اهمیت می دهند، احترام گذاشتن به دیگران و عذرخواهی کردن است.
بسیاری از والدین، هرگز به رفتارهای بد فرزندشان واکنش نشان نمی دهند و کم سن بودن او را توجیه کننده رفتارهایش می دانند. در مقابل، پدر و مادرهایی هستند که فرزندشان را در مقابل هر خطای کوچکی، وادار به عذرخواهی می کنند.

از چه سنی باید به بچه ها آموزش دهیم که عذرخواهی کنند؟
هر انسانی باید از مراحل مختلف رشدی عبور کند تا به بزرگسالی برسد. این مراحل رشد شامل رشد جسمی، جنسی، روانی و اجتماعی است. اگر دوران شیرخوارگی را کنار بگذاریم، کودک از 3 سالگی تا 7 سالگی و بعد، از 7 تا 11 سالگی در دوران کودکی به سر می برد. از 3 تا 7 سالگی یعنی سنین پیش از دبستان، کودک تفکر شهودی دارد، فکرهای عمیق ندارد و در کارهای خود، بی منطق است.

علاوه بر این، خودش را مرکز عالم می داند و تصور می کند همه باید مطیع او باشند و همه چیز را از آن خود می داند. نکته مهم تر اینکه کودک، خوب و بد را به صورت انتزاعی در نظر نمی گیرد و کارهایی را که انجام می دهد، خطا نمی داند. اما از سن 6 سالگی، به مرور زمان خوب و بد را می شناسد و منطق، کم کم در افکار و اعمالش شکل می گیرد. در سنین کودکی، بچه ها همه چیز را بزرگ تر از حد واقعی اش در نظر می گیرند و به بیان دیگر، همه چیز در نظر بچه ها غلو شده است، بنابراین والدین باید بدانند در این سنین، بچه ها را زیاد تنبیه یا تشویق نکنند چون بسیار مضر است.

کودکان، بسیاری از کارهای خود را بد نمی دانند، بنابراین چگونه باید به آن ها یاد بدهیم که عذرخواهی کنند؟
بچه ها در سنین کودکی، بیشتر به رفتار پدر و مادرشان توجه دارند، به عنوان نمونه، اگر پدر پشت تلفن به دوستش دروغ بگوید، دروغ گفتن برای بچه نهادینه می شود و احساس نمی کند اگر دروغ گفت باید عذرخواهی کند. والدین لازم است جلوی فرزندشان به صورت غیرمستقیم عذرخواهی کنند تا بچه یاد بگیرد اگر کار بدی انجام داد، لازم است عذرخواهی کند. البته این عذرخواهی باید به صورت معقول باشد، نه غلو شده.

چگونه والدین باید به صورت غیرمستقیم به بچه ها عذرخواهی را یاد بدهند؟
اگر کودک، کاری کرده که در جامعه عرف نیست و کار بدی تلقی می شود، والدین باید بدون اینکه شخصیت بچه را زیر سوال ببرند یا احساس منفی به کودک منتقل کنند، به عنوان نمونه به جای بیان الفاظی مانند «تو بچه بدی هستی»، «دیگر دوستت ندارم» به کودک خود بگویند «تو خوبی، ولی این کارت اشتباه بوده» یا «اگر من جای تو بودم، می گفتم ببخشید» علاوه بر این، والدین باید در نظر داشته باشند همان طور که نباید شخصیت کودکشان را زیر سوال ببرند، نباید نسبت به رفتار او بی تفاوت باشند و هر کاری کرد به رویش نیاورند.

روش های غیرمستقیم دیگر که والدین باید از آن طریق به کودکشان عذرخواهی کردن را بیاموزند، «نقاشی کشیدن» و «داستان اسباب بازی ها» است. در روش نقاشی کردن، اتفاقی که سبب شده کودک کار زشتی انجام دهد را نقاشی می کنیم. به عنوان نمونه، اگر کودک در مدرسه با دوستش دعوا کرده و او را کتک زده، این اتفاق را با کمک کودک نقاشی می کشیم و یک کودک گریان را ترسیم می کنیم و از کودک می پرسیم: «اگر بخواهیم دوستت لبخند بزند باید چه کار کنی؟» و آن زمان عذرخواهی را به او یاد می دهیم.

در روش داستان اسباب بازی ها نیز مشابه نقاشی کردن، از شخصیت های داستانی استفاده می کنیم و یک داستان تعریف می کنیم و از فرزندمان می خواهیم که در مورد آن کار بد، قضاوت کند. ممکن است پاسخ کودک، عذرخواهی نباشد. والدین باید به او کمک کنند تا به این نتیجه برسد.

در چه زمانی باید از کودک به صورت مستقیم بخواهیم عذرخواهی کند؟
اگر کودک با روش های غیرمستقیم که در بالا ذکر شد، عذرخواهی کرد، لازم است او را تشویق و یک هدیه کوچک برایش تهیه کنید. اما اگر کودک واکنش مثبتی نشان نداد یا سن کودک در حدی نبود که خوب و بد را تشخیص بدهد و کارش خیلی بد بود، به صورت مستقیم از او بخواهید که عذرخواهی کند. اما والدین باید توجه داشته باشند که این تقاضا همراه با خشم و خرد کردن شخصیت کودک نباشد.

به عنوان نمونه «تو بچه خوبی هستی، ولی انتظار من از تو این نبود» یا «من تو را دوست دارم، اما این رفتارت خیلی زشت بود، باید عذرخواهی کنی» یا «حتماً خسته بودی یا حواست نبوده که چنین رفتاری را مرتکب شدی» بعد از کودک بخواهید که عذرخواهی کند و سپس بگویید از دوستت می پرسم عذرخواهی کردی یا نه.

گاهی اوقات بچه ها در میهمانی، کار خطایی را انجام می دهند و والدین، در جمع از آن ها مصرانه می خواهند که عذرخواهی کنند. آیا این رفتار صحیح است؟
نکته مهم در مورد عذرخواهی این است که نباید غلو شده یا کم باشد. پدر و مادر باید توجه داشته باشند که برای یک اشتباه کوچک فرزندشان، نباید از او بخواهند یک عذرخواهی جدی انجام دهد و او را سرزنش کنند. یا برعکس اگر کودک، کار بسیار بدی انجام داده، بی تفاوت باشند و هیچ واکنشی نشان ندهند.

بنابراین اگر کودک در میهمانی، یک کار بدی انجام داد و این کارش عمدی بود، باید خیلی محکم و نه با احساس خشم و تنفر، از او بخواهید که عذرخواهی کند. اما اگر کار کودک غیر عمدی بود و درک درستی از آن کار نداشت، باید به صورت غیرمستقیم از او بخواهید که عذرخواهی کند. به عنوان نمونه بگویید: «خاله، من به جای پویا می گویم ببخشید، حواسم نبود» اما گاهی اوقات بچه ها متوجه کاری که می کنند نیستند یا سن آن ها به درک خیلی مسایل نمی رسد. به عنوان نمونه، اگر یک کودک 4 یا 5 ساله پایش را در جمع دراز کرد، نباید او را دعوا کنید و از او بخواهید از همه افراد حاضر در جمع با یک احساس منفی عذرخواهی کند. این کار باعث می شود اعتماد به نفس او کم شود و احساس حقارت کند و حالت وسواس گونه در رفتارش به وجود آید.

در برخی از موارد نیز پدر و مادر، عذرخواهی کردن را به فرزندشان یاد نمی دهند اما در جمع برای اینکه دیگران نگویند چه پدر و مادر بی تفاوتی، از کودکشان سوءاستفاده می کنند و در مورد هر اشتباه کوچک فرزندشان، او را وادار به عذرخواهی می کنند. این کار نیز اشتباه است و کودک را دچار عقده می کند.

آیا باید تفاوتی بین عذرخواهی کودک از والدین خود با دیگر افراد وجود داشته باشد؟
در وهله اول، کودک باید احترام گذاشتن را یاد بگیرد و بداند هر شخص چه جایگاهی دارد. پدر و مادر باید به فرزند خود بیاموزند که پدر و مادر یک حرمتی دارند، دوست یک حرمتی دارد، معلم جایگاه ویژه ای دارد، خواهر و برادر نیز از جایگاهی برخوردارند و این احترام را کودک از والدینش می آموزد. زمانی که کودک جایگاه اشخاص را درک کرد، نحوه برخوردش با افراد مختلف نیز تفاوت می کند. بنابراین، والدین باید در کنار رفتار مناسب خود، با بیان مثبت و دوستانه، احترام گذاشتن و عذرخواهی کردن از دیگران را به فرزندشان یاد بدهند.

بسیاری از کودکان به رغم رفتار مناسب والدینشان، اصرار دارند که کار بدشان را تکرار کنند و عذرخواهی نمی کنند. در چنین مواقعی والدین چگونه باید رفتار کنند؟
در چنین مواقعی، والدین باید نه واکنش مثبت نشان دهند و نه منفی. بی توجهی شاید کارساز باشد. اما اگر بچه ها باز هم اصرار به خطا داشتند، تنبیهاتی که جنبه جسمی ندارد، مناسب خواهد بود. این تنبیه ها نباید مسائل اولیه زندگی مانند غذا خوردن را دربرگیرد، بلکه باید قول هایی را که والدین به فرزندشان داده اند، محدود کند.

برای هزاران سال هرم مسدود و مکشوف باقی مانده بود تا در سال 820 پس از میلاد عبداله مامون پسر‌هارون‌الرشید که از جسارت‌های او در کتاب هزار و یک شب زیاد یاد شده است تصمیم گرفت تا هرم را ببیند البته انگیزه اصلی او راه‌یابی به داخل هرم و یافتن گنج‌ها و مدارک تاریخی و جواهراتی بود که تصور می‌رفت در هرم وجود داشته باشد.

او معماران و کارگران بسیاری را با خود به داخل هرم برد اما سنگ‌های هرم به حدی سفت و محکم بودند که با ابزار آهنی نمی‌شد آنها را از سر راه برداشت.

بنابراین او تصمیم گرفت که سنگ‌ها را با آتش داغ کنند و سپس با ریختن سرکه سرد در آن‌ها ایجاد شکاف نمایند. سرانجام بعد از تلاش بسیار به درون هرم رفتند آن‌ها مسیرهای بسیاری را در هرم پیدا کردند و نام‌هایی نیز برای آن برگزیدند، اما هیچ‌گونه جواهراتی در آنجا یافت نشد، تنها مشتی خاک و سنگ و فضله حیوانات. اما مامون که از ادامه کار خسته شده بود و نتیجه‌ای از زحمات خود بدست نیاورده بود در یک فرصت مناسب جواهراتی را گوشه‌ای پنهان نمود و سپس همراهان خود را برای ادامه کار به آنجا دعوت کرد بدین صورت به آن‌ها دلگرمی داد اما دیگر چیزی در آنجا نبود.

بدین سان اولین تلاش انسان‌ها در مورد هرم به ناکامی رسید. و تا امروز هیچ کس دقیقا نمی داند اهرام برای چه ساخته شده چون نه جسدی در آن یافت شده که نشان دهد فراعنه در آن دفن شده‌اند و نه سند و مدرکی تاریخی در این مورد بعد هم اهرام بر خلاف رسومات آن زمان بدون هیچ‌گونه زیبایی">آرایشی می‌باشد و اصلا در داخل هرم نیز تزیین به کار نرفته است. بسیاری از دانشمندان بزرگ دنیا معتقدند که هرم برای هدفی متعالی و عظیم بنا شده اما چه هدفی هیچ کس نمی داند!!!
بنابراین تا به امروز مشخص نیست این بنای بزرگ به چه دلیل ساخته شده است.

آیا چشم‌‌های فرد دروغگو موقعیت خطیرش را نشان می‌دهد؟ آیا حرکت سریع دست‌ها یا چرخش چشم‌ها به این‌سو و آن‌سو نشانه‌های غیرقابل انکاری است که از دروغگو خبر می‌دهند؟ پاسخ این سوال‌ها را از زبان روان‌شناس بخوانید...

اصل دروغ‌پردازی
زمانی که از دروغ‌پردازی صحبت می‌کنیم، باید توجه کنیم طرف مقابل ما در کدام گروه سنی قرار دارد زیرا دلایلی که هر فرد زبان به دروغ باز می‌کند، با توجه به سن و سال او متفاوت است. مثلا در کودکان دروغگویی نشانه‌ای متفاوت با دروغگویی نوجوانان دارد و حسی دروغگویی در افراد بزرگسال‌، نشانه‌ها و دلایلی کاملا متفاوت با دو نمونه پیشین دارد.

_ در کودکان، دروغ‌پردازی نشانه‌ای از توانمندی آنهاست و از قدرت تخیلشان خبر می‌دهد یا آنکه می‌تواند دروغگویی همراه با ترس باشد؛ ترس از تنبیه یا مورد مواخذه قرار گرفتن.

_ معمولا درو‌غ‌پردازی در نوجوانان یک نیاز روانی برای جلب‌توجه است.

_ در افراد بزرگسال، معمولا به دلیل نیاز به در دست گرفتن یک جمع و گروه یا پوشاندن خطای خود در جمع موجبات دروغگویی فرد را می‌سازد. به هر حال گاهی فرد می‌خواهد رفتار گذشته‌اش را انکار کند و اصرار دارد بگوید رفتار من در گذشته این نبوده و چیز دیگری بوده است.

چرا دروغ می‌گوییم؟
دروغ‌‌پردازی دلایل متفاوتی دارد؛ ترس از تنبیه و مورد مواخذه قرار گرفتن دو عاملی است که افراد به خاطرش دروغ می‌گویند. دلیل دیگر انتقام‌گیری است. فرد گوینده دروغ با خودش فکر می‌کند از این راه می‌تواند به طرف مقابلش ضربه بزند. گاهی نیز مازاد مسوولیت فرد را وادار به دروغگویی می‌کند. برای مثال دانش‌آموزی که موظف شده یک شبه 10 مرتبه از روی یک درس رونویسی کند، زمانی که نمی‌تواند این وظیفه را انجام دهد لب به دروغ باز می‌کند و می‌گوید دل‌درد داشتم یا به جای آنکه خودش تمام رونویسی‌ها را انجام دهد، از دیگران کمک می‌گیرد. گاهی فرد به دلیل نارضایتی از خودش لب به دروغگویی باز می‌کند زیرا از آنچه که هست، راضی نیست و سعی می‌کند با دروغ‌گفتن خودش را بالاتر از واقعیت‌ نشان دهد. نمونه‌اش دختری که از او پرسیدم:‌ «چرا تا امروز ازدواج نکرده‌ای؟» و گفت: «وقتی جوان‌تر بودم و موقعیت‌های بیشتری برای ازدواج وجود داشت، به دروغ به افراد می‌گفتم بالای شهر زندگی می‌کنم.» در حالی که خانه‌شان جنوب‌شهر بود و به دلیل احساس نارضایتی از محل‌خانه‌اش دروغ گفته و موقعیت‌های ازدواج خوبی را نیز به همین دلیل از دست داده بود. ناکامی‌ها و عدم‌مدیریت‌ و برنامه‌ریزی صحیح نیز در این میان نقش دارند. مثلا ما دیر از خانه بیرون می‌‌آییم و دیر به جلسه می‌رسیم اما می‌گوییم ترافیک بود.

رفتار فرد دروغگو ممکن است به مرور زمان تشدید و تقویت شود. مثلا فردی که از دروغگویی‌های پیشین نتایج خوبی به دست آورده است، احساس موفقیت پیدا می‌کند و معتقد است شانس موفقیت‌های بعدی‌اش با دروغ بیشتر است.

جلوی دروغگو را بگیریم
دروغگویی یک مهارت است اما دلیل نمی‌شود دروغ‌های طرف مقابل را به روی خودمان نیاوریم. فرصت دروغ بافتن ندادن، یکی از مسوولیت‌های مهم والدین است. زیرا در واقع فرصت داده‌ایم مساله‌ای را در ذهن خودش طرح کند، کلمات را بچیند و پس از مقدمه‌چینی‌های اولیه، بدون احساس گناه دروغ بگوید. ما در واقع با خودمان را به آن راه زدن، اجازه داده‌ایم دروغ را تقویت کنیم. البته مجبور نیستیم بلافاصله در مورد دروغ واکنش نشان دهیم.

معمولا پس از اینکه فرد مقابل، دروغ خودش را به زبان آورد فضای روانی آرامی پیدا می‌کند. می‌توانیم منتظر گذر زمان بمانیم و با روش بحث‌کردن او را متوجه دانایی خودمان کنیم. مثلا بعد از مدتی به او بگوییم: «حالا واقعا فکر می‌کنی جمله‌ای که گفتی درست است؟ یا خودت آن جمله را باور داری؟» با این روش نشان داده‌ایم متوجه شده‌ایم. روش دوم اثبات حرف است. مثلا تاکید کنیم همه می‌دانند من دروغ را باور نمی‌کنم، شما هم می‌دانی. من از دروغ‌های اینقدر آشکار فاصله می‌گیرم.

راه دیگر استفاده از شوخی است؛ حالا بهانه دیگری نداشتی تا متقاعدم کنی؟ بهسازی و اصلاح رفتار هم اهمیت دارد. مثلا بگوییم به نظر من اگر به جای دروغ، صداقت به خرج می‌دادی، بهتر بود. لازم نبود از در و دیوار صحبت کنی، اگر بچه‌ات بیمار است، علت واقعی تاخیرت را بگو. دیر هم بیدار شده‌ای، باز هم حقیقت را بگو.

در نهایت مهم است هیچ‌وقت برای اثبات دروغ یک نفر پافشاری نکنیم زیرا به هر حال زیر بار نمی‌رود و از تکنیک‌های دفاعی هیجانی استفاده می‌کند یا با کلمه‌‌هایی دیگر حرفش را تکرار می‌کند و حتی قسم دروغ می‌خورد. این پافشاری‌ها، روش کاملا اشتباهی است.

رفتارشناسی دروغگو
پایه‌های محکم علمی‌ای وجود ندارد که فرد دروغگو از روی حرکت‌های دست و صورت قابل‌شناسایی است اما شواهد نشان داده افرادی که دروغ می‌گویند با دست‌هایشان بیشتر بازی می‌کنند، هنگام دروغ‌ گفتن احتمال اخم‌کردن آنها بیشتر است، سرو صورتشان را بیشتر از دیگران به این طرف و آن طرف تکان می‌دهند و سعی می‌کنند با این حرکت‌های هیجانی دروغ شان را توجیه کنند. شنونده دروغ نیز رفتارهای خاصی از خودش نشان می‌دهد مثلا به در و دیوار و آسمان و زمین نگاه می‌کند تا به هر ترتیبی که هست به طرف مقابلش بگوید من دروغ تو را می‌فهمم. برای نمونه تجربه ثابت کرده فردی که در معرض دروغ قرار دارد، بله و چشم به زبان نمی‌آورد و به این روش نشان می‌دهد بحث را قبول ندارد.

تفاوت‌های دروغگو و دروغ‌سنج
به زبان آوردن دروغ با متوجه دروغ‌شدن دو مبحث کاملا جداگانه هستند. فرد دروغگو به بخش شعور مغز خود مراجعه می‌کند و به مغز دستور می‌دهد پیام کلام موردنظر را پردازش کند و آن را به زبان بیاورد در حالی که فردی که متوجه دروغ می‌شود، با قوه ادراک خود وارد عمل می‌شود. چون حالا باید بتواند پدیده‌‌ها و تناقض‌ها را از صحبت‌ها و رفتار طرف مقابل کنار هم بچیند و به نتیجه برسد. با این اوصاف، شواهدی نیز وجود دارد که درباره دروغ، این دو ماجرا فاصله زیادی از یکدیگر ندارند و فرد دروغگو زمانی که در معرض صحبت‌های ضد و نقیض طرف مقابلش قرار می‌گیرد، بلافاصله حال خودش را در زمان دروغگویی شبیه‌سازی می‌کند.

انگار دروغ گفته‌ام
گاهی برای افراد پیش می‌آید با اینکه واقعیت را به زبان می‌آورند، خودشان می‌ترسند مبادا دیگران فکر کنند آنها دروغ می‌گویند. این اتفاق به 3 وجه بستگی دارد:

اول :
اعتمادبه‌نفس پایین؛ زمانی که فرد اعتمادبه‌نفس پایینی دارد و زیاد قسم می‌خورد یا جملاتش را با هیجان کاذب تکرار می‌کند، در تلاش است خودش را ثابت کند. این افراد معمولا خودشان را قبول ندارند و چنین فکری می‌کنند.

دوم :
گفتن دروغ زیاد؛ فردی که دروغ‌های زیادی گفته است، حتی زمانی که واقعیت را می‌گوید به دلیل فضای دروغ‌ها در ذهنش به چنین نتیجه‌ای می‌رسد.

سوم :
روش غلط رفتاری طرف مقابل؛ زمانی که طرف مقابل واکنش منفی نشان می‌دهد و تعامل ادراکی ندارد، چنین وضعیتی پیش می‌آید. فرد با درک پایین، مدام در حرف‌ طرف مقابل می‌پرد و احساس دروغگو بودن به او می‌دهد.