نتایج تحقیقات پزشکی نشان میدهد که کسانی که به صورت دائم در معرض استنشاق بوی جوراب قرار دارند،احتمال ابتلای آنان به بیماری سرطان ریه تقریبا صفر است.


پروفسور چارلز ویدمور «charles widmore» رییس مرکز تحقیقاتی شفرد «shepherd» در مصاحبه با یک شبکه ی محلی در انگلیس گفته است:«آزمایش های انجام شده بر روی بیش از سه هزار نفر در طول بیش از یک دهه نشان می دهد که کسانی که به صورت دائم بوی جوراب را استنشاق می کنند هرگز به بیماری سرطان ریه مبتلا نمی شوند»

پروفسور ویدمور افزود: «ما برای یافتن محلی که پیوسته از آن بوی جوراب به مشام برسد مشکل چندانی نداشتیم، اغلب اماکن عمومی دارای چنین خصیصه ای هستن"

**چرا برخی از افراد احساساتی ترند**

علت اینکه بسیاری از افراد بسیار احساساتی بوده و با دیدن یک فیلم غم انگیز بلافاصله اشک هایشان جاری می شود ترشح پایین یک هورمون است.

افرادی هستند که همیشه مقداری اشک اضافی در جیب خود ذخیره دارند تا در روز مبادا (همین لحظه، همین حالا) از آن استفاده کنند.

این افراد این بار که با دیدن یک فیلم غم انگیز مثل همیشه احساساتشان به شدت تحریک شد و قصد استفاده از اشک های داخل جیبشان را داشتند می توانند همه تقصیرها با خیال راحت را به گردن هورمونی به نام «سروتونین» بیندازند.

سروتونین نوعی انتقال دهنده عصبی خلق و خو است که به گفته محققان مرکز پزشکی سطح پایین آن می تواند باران اشک ها را با وزیدن کوچکترین نسیم احساسی جاری کند.

این محققان برای دستیابی به این نتایج 25 داوطلب زن را به دو گروه تقسیم کردند. به گروه اول یک دوز واحد از داروی رایج ضد افسردگی (پاروکستین) داده شد. این دارو می تواند به طور موقت سطح سروتونین را افزایش دهد.

این محققان برای گروه دوم داروی بی اثر (پلاسیبو) تجویز کردند.

چهار ساعت بعد از آنها خواسته شد که یکی از دو فیلم غم انگیز پیشنهادی را تماشا کنند. در فیلم اول قهرمان داستان در اثر ابتلا به سرطان می مرد و فیلم دوم مربوط به خشونت های خانوادگی بود.

نتایج این تحقیقات نشان داد که افزایش میزان سروتونین در مغز بیمارانی که یک دوز از پاروکستین را دریافت کرده بودند موجب کاهش گریستن در صحنه های غم انگیز شد.

اغلب شخصیت های کارتونی شرور و بدجنس دارای چانه تیز یا ابروهایی شیب دار و مثلثی شکل هستند.
در این پژوهش از 30 داوطلب خواسته شد که چهره های نمایش داده شده بر روی صفحه نمایش را بر اساس خوب یا بد بودن، مهربان یا ظالم، دوست داشتنی یا بدجنس دسته بندی کند.
زمانی که داوطلب با یک چهره دارای حالت مثلثی شکل (ابروی شیب دار یا چانه تیز) مواجه می شد، به سرعت آن را به عنوان چهره منفی مشخص می‌کرد.
دکتر دریک واتسون از محققان بخش روانشناسی دانشگاه وارویک خاطرنشان کرد: اشکال هندسی ساده دارای تأثیرات احساسی بر ما هستند که می توانند چهره فرد را در نظر طرف مقابل مثبت یا منفی جلوه دهند.

حالت مثلثی شکل رو به پایین در صورت به ویژه چانه تیز می‌تواند باعث انتقال حس منفی و ایجاد حالت تهدید در طرف مقابل شود.
دکتر الیزابت بلاگرو از محققان این پژوهش اعلام کرد: اگر به چهره شخصیت‌های معروف کارتونی کلاسیک دقت کنید، متوجه می‌شوید که شخصیت‌های منفی دارای ابروهای قوس دار و مثلثی شکل هستند. این نکته نشان می‌دهد که رابطه‌ای بین حالت زاویه‌دار چهره و برداشت منفی نسبت به شخصیت فرد وجود دارد.

تحقیقات نشان می‌دهد مردان چشم قهوه‌ای دارای خصوصیاتی در صورتشان هستند که آن‌ها را خشن‌تر از دیگران نشان می‌دهد.

تحقیقات جدید نشان می‌دهد مردان چشم قهوه‌ای دارای خصوصیاتی در چهره خودشان هستند که آن‌ها را نسبت به مردان چشم آبی خشن‌تر و سلطه‌گرتر نشان می‌دهد.

دانشمندان کشور چلاواکی از یک گروه ?? نفره خواستند تا به تصاویر ?? صورت شامل ?? مرد و ?? زن بنگرند و میزان خشونت آن‌ها را تخمین بزنند. سپس آن‌ها این صورت‌ها را با کمک فوتوشاپ تغییر داده و صورت چشم‌آبی‌ها را با چشم‌ قهوه‌ای‌ها جابه جا کردند. سپس گروه دیگری این تصاویر را از لحاظ خشونت رده بندی کردند.

در هر دو مورد نتایج به دست آمده تقریبا یکسان بود. تصاویر چشم‌ قهوه‌ای‌ها در هر دو گروه جدی‌تر و سلطه‌گر‌تر نسبت به چشم‌آبی‌ها رده بندی شد، حتی اگر رنگ چشمان آن‌ها تغییر می‌کرد.

این حالت در صورت زنان برقرار نبود و به همین دلیل دانشمندان معتقدند شکل صورت مردان چشم قهوه ای به شکلی است که آن‌ها را خشن‌تر نشان می‌دهد .

کارل کلیسنر از دانشگاه چارلز در این باره گفت: به طور متوسط مردان چشم قهوه ای دارای چانه‌ها و دهان پهن‌تر هستند، بینی بزرگ‌تری دارند و فاصله بین ابروها و چشمان آن‌ها از هم بیش‌تر است. نکته رمزآلود این است که چرا رنگ چشمان می‌تواند باعث بروز این خصوصیت در صورت یک فرد شود.

روانشناس جونیز بندیکت از دانشگاه آبردین در اسکاتلند در این باره گفت: این یافته بسیار شگفت انگیز است. محققان معتقدند بین ? هزار تا ?? هزار سال پیش افراد چشم آبی وجود نداشتند و در نتیجه یک جهش ژنتیکی انسان‌های با چشم آبی رنگ به دنیا آمدند.

در حال حاضر نزدیک به ? ژن وجود دارند که در تعیین رنگ چشم یک فرد تاثیر گذار هستند. یکی از حدس‌های دانشمندان این است که شاید همان ژن‌ها که روی رنگ چشم تاثیر گذارند می‌توانند خصوصیات دیگر چهره را هم تعیین کنند.

شاید توضیح دیگر این باشد که پسران با رنگ چشمان متفاوت رفتارهای متفاوتی را از جامعه می‌بینند که این رفتارها می‌تواند تاثیرات ماندگاری روی آن‌ها داشته باشد.

شیوه برخورد اجتماعی با یک فرد می‌تواند تعادل هورمونی او را تغییر دهد که این موضوع نیز به نوبه خود روی شکل ظاهری یک فرد تاثیر زیادی دارد.

در زندگی روزمره خود با اطلاعات بسیار زیادی رو به رو می‌شویم که مغز مسئول پردازش آن‌هاست. قرار است مغز اطلاعات بیرونی را به درستی پردازش کند، نتیجه درستی بگیرد و به ما برای زندگی در این دنیای پر از محرک کمک کند. اما مغز، سیستمی پیچیده است که خطاهایی هم دارد. خطاهای مغز در زندگی روزمره دائم اتفاق می‌افتد و برخی از آن‌ها را ما حتی به خطای مغزی نسبت نمی‌دهیم. دانستن این که چه پدیده‌های مغزی باعث این خطاهای روزمره می‌شود، خالی از لطف نیست.

درها: تا به حال شده وارد اتاقی شوید اما به کل فراموش کنید که اصلا برای چه وارد آن اتاق شدید؟ به گزارش خبرآنلاین، نکته جالب این است که درها می‌توانند مقصر اصلی این فراموشی عجیب باشند. روان شناسان دانشگاه نوتردام کشف کرده‌اند که عبور از یک در، باعث پدیده‌ای در مغز می‌شود که می‌توان آن را جداکننده رویدادی نامید. در این پدیده، عبور از در، بخشی از افکار و خاطرات را از دسته‌ای دیگر جدا می‌کند، درست همان‌طور که در فیلم ها عبور از یک در به معنای خارج شدن از یک صحنه و ورود به صحنه‌ای دیگر است. بنابراین می‌توان به زبان ساده گفت وقتی از یک در عبور می‌کنید، مغزتان اطلاعات مربوط به اتاق قبلی را کنار می‌گذارد و با ارائه صفحه‌ای سفید و جدید، خود را برای فضایی تازه آماده می‌کند.

ماه: وقتی برای گردش شبانه همراه با اطرافیان بیرون از خانه هستید، ماه می‌تواند عنصری زیبا و خاطره‌انگیز باشد. به احتمال زیاد برای شما هم پیش آمده است که در مواردی، ماه را بسیار بزرگ‌تر از معمول ببینید،‌ با این که می‌دانید ماه بزرگ‌تر نشده و همان اندازه قبلی است. در واقع این بزرگ دیدن ماه هم یکی دیگر از خطاهایی است که مسئولش مغزمان است. به احتمال زیاد دلیل این پدیده که خطای دید ماه یا خطای دید پونزو نامیده می‌شود،‌ این است که ما عادت داریم ابرها را بالای سر خودمان ببینیم و می‌دانیم که وقتی ابری را در افق می‌بینیم،‌ آن ابر می‌تواند بسیار بسیار از ما دور باشد. اگر ابری در افق به اندازه ابری که بالای سرمان است به نظر بیاید، با خود فکر می‌کنیم: آن ابر باید خیلی بزرگ باشد و چون ماهی که در نزدیکی خط افق می‌بینیم به اندازه ماهی است که به طور معمول بالای سر خود می‌بینیم، این‌طور ادراک می‌کنیم که ماه در نزدیکی افق خیلی بزرگ است! پس در دیدن اندازه ماه مشکلی نیست، اما مغز آن را بزرگ‌تر پردازش می‌کند.

آژیرها و بوق‌ها: کدام‌یک از این صداها بدترند: صدای زنگ ساعت دیجیتالی؟ صدای کامیونی که در حال عقب آمدن برای بارگیری است یا صدای سیستم تشخیص حریق وقتی باتری آن رو به اتمام است؟ همه آن‌ها آزاردهنده‌اند. این صداها در واقع متعلق به زندگی مدرن امروزی هستند و آزاردهنده‌اند چون از مواردی هستند که باعث می‌شوند مغز کمی هنگ کند. تکامل ما در راستای شنیدن این صداها نبوده است، به همین دلیل هم برای فهم آن‌ها مشکل داریم.

عکس‌ها: همان‌طور که ما برای شنیدن صدای آژیرها تکامل نیافته‌ایم، برای دیدن عکس هم تکامل نیافته‌ایم!‌ همان‌طور که ممکن است مادربزرگ شما یاد بگیرد با اینترنت کار کند، اما حسی درونی از آن ندارد، ما هم هشیارانه عکس‌ها را می‌بینیم و دریافت می‌کنیم اما مغزهای ناهشیارمان نمی‌توانند به راحتی آن‌ها را از افراد و اشیایی که از آن‌ها عکاسی شده است، تفکیک بدهند.
مطالعات نشان داده‌اند که مردم در پرتاب دارت به سمت عکس کسانی که دوست دارند، دقت خیلی کمتری دارند. همچنین مطالعه دیگری نشان می‌دهد که وقتی از افراد خواسته می‌شود عکس فردی را پاره کنند که در کودکی برایش ارزش و احترام زیادی قائل بوده‌اند، خیس عرق می‌شوند. دیدن عکس‌ها، برخلاف بسیاری دیگر از کارهایی که ما در زندگی روزمره خود انجام می‌دهیم،‌ میلیون‌ها سال سابقه تکامل و تمرین ندارد و به همین دلیل هم مغز ما در جدا کردن عکس‌ها از واقعیت دچار مشکل می‌شود.

قرمز- سبز: شما رنگ قرمز- آبی را می‌شناسید،‌ همان رنگی که اسمش را بنفش گذاشته‌ایم. در واقع رنگی دیگر هم داریم که قرمز- سبز است،‌ اما ما هیچ اسمی برای آن نداریم، ‌چون آن را نمی‌بینیم و در واقع مغزمان در برابر آن کور است! این محدودیت در درجه اول به نحوه دریافت رنگ‌ها برمی‌گردد. درون شبکیه چشم ما سلول‌هایی وجود دارد که دوقطبی هستند. وقتی به رنگ قرمز نگاه می‌کنیم، فعالیت این سلول‌ها به مغز می‌گوید که با رنگ قرمز روبه رو است و وقتی به رنگ سبز نگاه می‌کنیم، این سلول‌‌ها دست از فعالیت برمی‌دارند و این توقف فعالیت برای مغز به معنای دیدن رنگ سبز است. به طور معمول، همکاری این نوع سلول‌ها در شبکیه چشم به ما امکان دیدن اغلب ترکیب‌های رنگی را می‌دهد اما در مورد رنگ‌های قرمز و سبز، نمی‌توانیم هر دوی آن‌ها را از یک نقطه ببینیم و پردازش کنیم. البته در شرایط آزمایشگاهی می‌توان چشم را وادار کرد که هر 2 رنگ را به طور هم زمان ببیند.

چرخ‌ها: تا به حال به چرخ‌های خودروهای در حال حرکت در فیلم‌ها نگاه کرده‌اید؟ حتما دیده‌اید که به نظر می‌رسد رو به عقب حرکت می‌کنند. دوربین‌های فیلم برداری از صحنه با طیفی محدود تصویر می‌گیرند و این در واقع خطای مغز ماست که تصاویر دارای فاصله را پیوسته پردازش می‌کند و فکر می‌کند حرکت را در آن دیده است. وقتی این تصاویر دارای فاصله از چرخ‌های در حال حرکت گرفته و به مغز نشان داده می‌شود، مغز آن‌ها را در حال حرکت رو به عقب پردازش می‌کند چون در این حالت، تفاوت 2 تصویری که پشت سر هم آورده می‌شود، کمتر است. مغز ما هم از داده‌های بیرونی تصاویر مجزایی می‌گیرد،‌ درست مانند آن‌چه در فیلم‌برداری اتفاق می‌افتد. بنابراین مغز ما هم در حال فیلم‌برداری از دنیایی است که ما در آن زندگی می‌کنیم . اما همیشه سرعتش به اندازه‌ای بالا نیست که چرخ‌های در حال حرکت را در همان جهتی ببیند که واقعا می‌چرخند.

چراغ‌های روشن: تا به حال شده است که ببینید کسی با نگاه کردن به یک لامپ روشن 4 بار عطسه کند؟ آیا ممکن است کسی به نور حساسیت داشته باشد؟ به این پدیده، واکنش عطسه نوری گفته می‌شود، یک به‌هم‌ریختگی مغزی که زیاد شناخته‌شده نیست. به طور کلی، واکنش عطسه ما به طور غیرارادی و در زمانی اتفاق می‌افتد که چیزی مزاحم وارد بینی ما شود. واکنش دیگری که ما به طور معمول تجربه می‌کنیم این است که وقتی با نور زیاد روبه رو می‌شویم، مردمک‌هایمان تنگ‌تر می‌شود. همه واکنش‌هایی که بدن ما نشان می‌دهد در واقع به پیام‌های پیچیده‌ درون سیستم عصبی مغز برمی‌گردد. چنین تصور می‌شود که پیام‌های ترکیبی می‌توانند نتایج ناخواسته‌ای را به همراه داشته باشند.

مناظر کاملا باز: وقتی مردم در بیابان، صحرا یا جنگل‌های تنک و خلاصه هر جا که عاری از نشانه‌های خاص باشد شروع به راه رفتن کنند، درون دایره‌ها راه می‌روند. آزمایش‌های انجام‌شده روی افرادی که با چشم بسته راه می‌رفتند، نشان می‌دهد که بدون نشانه‌های بیرونی، در دایره‌هایی با قطر 20 متر دور خودمان می‌چرخیم، در حالی که باور داریم در حال راه رفتن در یک مسیر مستقیم هستیم. بر اساس مطالعات محققان موسسه زیست- ژن‌عصب‌شناسی مکس پلانک آلمان، چرخیدن به دور خود بر اثر تغییر احساس رو به جلوی فردی که در حال راه رفتن است اتفاق می‌افتد. با هر گام، انحراف کوچکی در سیستم حفظ تعادل مغز یا شاید سیستم هشیاری بدن اتفاق می‌افتد و روی احساس فرد در مورد این که مسیر مستقیم کدام است تاثیر می‌گذارد. این انحراف‌های جزئی روی هم جمع می‌شود و به مرور زمان باعث می‌شود که فرد در دایره‌هایی حتی با قطر کمتر دور خودش بچرخد. وقتی بتوانیم با داشتن یک ساختمان یا کوه در منظره احساس جهت‌یابی خود را تنظیم کنیم، این انحراف‌های مغز روی هم انباشته نمی‌شود.

تلفن‌ها: آیا تا به حال برایتان پیش آمده است که احساس کنید گوشی همراهتان درون جیبتان می‌لرزد یا زنگ می‌زند، اما وقتی آن را از جیبتان بیرون می‌آورید می‌بینید هیچ خبری نیست؟ اگر برای شما هم مانند اغلب مردم چنین اتفاقی می‌افتد، پدیده‌ای را تجربه می‌کنید که به آن لرزش خیالی گفته می‌شود و باز هم مغز مقصر است! مغز شما در واکنش به آشفتگی‌های زندگی به غلط نتیجه‌گیری‌هایی دارد. مغز با اطلاعات حسی زیادی بمباران می‌شود؛ مجبور است محرک‌های مزاحم و بی‌استفاده را حذف کند و سیگنال‌های مهم را بیرون بکشد و پردازش کند. در دوران قدیم ممکن بود منحنی‌هایی را که از گوشه چشم می‌دیدیم، به اشتباه یک مار ببینیم. اما امروزه بیشتر ما بسیار با فناوری درگیریم و مغز ما ممکن است هر چیزی مانند خش‌خش لباس یا صدای شکم را به اشتباه به عنوان زنگ یا لرزش گوشی همراه پردازش کند و در نتیجه باعث شود دچار توهم صدای زنگ گوشی همراه یا حتی لرزش آن شویم.

اگر از شما بخواهند فهرستی از منفورترین موجودات روی زمین تهیه کنید، احتمالا سوسک‌های حمام یکی از اولین جاندارانی هستند که به ذهنتان می‌رسد. آنها بزرگ و زشت هستند، سریع حرکت می‌کنند و اغلب در کثیف‌ترین و غیربهداشتی‌ترین نقطه ممکن می‌توانید پیدایشان کنید. با این حال بهتر است دیگر آرزوی انقراض آنها را نداشته باشید چون همزمان از بین رفتن گیاهان، جنگل‌ها، پرندگان و زیست‌بوم‌های بسیاری را آرزو کرده‌اید.

 پژوهش تازه‌ای نشان می‌دهد این حشرات نامطبوع وظیفه حفظ بقای زیست‌بوم‌های روی زمین و چرخه غذایی را به عهده دارند. آنها اغلب از مواد آلی در حال فساد تغذیه می‌کنند که سرشار از نیتروژن هستند و نه‌تنها می‌توانند منبع غذایی باارزشی برای پرندگان و پستانداران کوچکی که آنها را شکار می‌کنند باشند، بلکه نقشی اساسی را در چرخه نیتروژن ایفا خواهند کرد.

Srini Kambhampati، مدیر و استاد دانشکده زیست‌شناسی دانشگاه تگزاس معتقد است انقراض سوسک‌های حمام می‌تواند چرخه نیتروژن در طبیعت را با مشکلات متعددی مواجه کند. او که سال‌هاست روی اثر زیست‌محیطی این حشرات کار می‌کند، می‌گوید: «سوسک‌های حمام از مواد آلی در حال فساد تغذیه می‌کنند که سرشار از نیتروژن هستند. آنها این ماده باارزش را در مدفوع خود به شکلی به خاک برمی‌گردانند که آن را حاصلخیز و بسیار غنی می‌کند و برای گیاهان قابل استفاده است. به عبارت دیگر از بین رفتن این جانداران اثرات مخرب جبران‌ناپذیری روی سلامت جنگل‌ها و به شکل غیرمستقیم روی جانداران ساکن زیست‌بوم آنها خواهد داشت».

علاوه بر این حدود 5 تا 10هزار گونه مختلف سوسک روی زمین زندگی می‌کنند که یک منبع غذایی مهم برای بسیاری از پرندگان و پستانداران کوچکی مانند موش‌ها به شمار می‌روند. با نگاهی به چرخه غذایی می‌بینیم این شکارچیان می‌توانند غذای گروه دیگری از حیوانات را از گربه‌ها و گرگ‌ها گرفته تا خزندگان و پرندگان شکارچی بزرگتر مانند عقاب‌ها تأمین کنند. در نتیجه هر گونه کاهش جمعیت سوسک‌های حمام می‌تواند تأثیری غیرمستقیم روی منابع مورد نیاز بسیاری از گونه‌های گیاهی و جانوری روی زمین داشته باشد.

البته چندان هم جای نگرانی نیست، این حشرات از معدود جاندارانی هستند که به نظر می‌رسد حتی اگر دمای زمین به شدت افزایش یابد و یا خدای ناکرده جنگ سوم جهانی رخ دهد و سلاح‌های اتمی به کار گرفته شوند باز هم خیال انقراض نخواهند داشت!