امروزه شما روی آسفالت قدم می زنید، رانندگی و دوچرخه سواری می کنید و در همه جا آن را در زندگی روزمره خود می بینید.

ولی آیا می دانید که زمان های بسیار قدیم  مردم آسفالت را می شناختند و مورد استفاده قرار می دادند؟

آسفالت دارای یک حالت رطوبت ناپذیری است. نخستین بار آن را بابلیان شناختند و نامش را هم « قیر » یا « لجن » نهادند.

مدت ها بعد رومیان نیز آن را شناختند و آن ها هم آن را قیر می خواندند.

رومیان مخزن های آب و استخر های شنا را آسفالت می کردند و بدین وسیله از هدر رفتن آب آن ها را پیشگیری می کردند.

آسفالت جزئی از بیشتر روغن های خام نیز می باشد.

همان طور که آسفالت گرم شود، نرم می گردد و هر گاه حرارت بسیار ببیند به صورت مایع در می آید، پس از آن که سرد گردد، دوباره سخت و محکم می شود.

آسفالت ها ماده‌ ای جامد شکننده به رنگ سیاه تا قهوه‌ای که در زمین به صورت مایع، جامد و قسمتی هم به صورت نیمه جامد یافت می شود. آسفالت شامل مواد آروماتیکی پیچیده بسیار قطبی هستند. این مواد حدودا 5 تا 25 درصد وزن قیر را تشکیل می‌دهند. تعداد حلقه‌ های آروماتیکی این مواد از 6 الی 20 و در نرمال هپتان غیرقابل انحلال می‌باشند.

از نظر شیمیاییآسفالت ترکیبی از هیدروژن و کربن است.

آسفالت بر دو گونه است:

• 1- آسفالت طبیعی

• 2- آسفالت نفت خام

« آسفالت طبیعی » از منابعی که در سطح زمین یا نزدیک آن وجود دارد، بیرون می آید.

آسفالت نفت، از نفت خام به کمک روش های جدید تصفیه، به دست می آید.

آسفالت طبیعی، در زمان های بسیار پیش، این گونه به دست می آمد که ماده ی چرب سیالی از میان لایه های ماسه و سنگ های زیر زمین تحت فشار بیرون می زد و در سطح آن، آسفالت طبیعی پدید می آورد.

خالص ترین آسفالت در میان سنگ هایی پیدا می شد که این مواد را در درون خود نگهداری می کردند. این گونه آسفالت  که آسفالتی تقریبا خالص و مایع بود از درون سنگ ها بیرون می تراوید.

یکی از بزرگ ترین منابع آسفالت طبیعی در جزیره ی ترینی داد واقع در هند غربی است.

در این جزیره در منطقه ای حدود 40 هکتار با عمق بیش از سی متر، منطقه ای پوشیده از آسفالت طبیعی است.

به سال 1876 هنگامی که « واشنگتن » را خیابان بندی می کردند، بیشتر آسفالت هایش از معدن « ترینی داد» فراهم می گردید.

سیمان آسفالت نامی است برای آسفالت های جدید. با این آسفالت ماسه و سنگ را محکم به هم می چسبانند و با آن جایی را فرش می کنند که آب درون آن نفوذ نکند.

این آسفالت دارای حالت لاستیکی است، یعنی در زیر فشارهای زیاد به جای آن که مانند سنگ بشکند، خم می شود.

آسفالت های سنگین برای زمین فرودگاه هایی به کار می رود که ممکن است هواپیمایی به وزن 100 تن روی آن بنشیند. یا برای شاهراه هایی که کامیون های 30تنی یا بیشتر می خواهند روی آن بگذرند.